Sokaktaki Bir Çocuğu Anlamak

Sokaktaki çocuğu anlamak istedim bugün...

Evet çoğu zaman görüp geçiyor bazen içimizden üzülüyoruz, 'bu yaşta burda dileniyor, ya da çalışıyor' diye biraz içimizi sızlatıp sonra yolumuza devam ettiğimiz olmuştur kim bilir çoğu kez. Ben bugün sokaktaki çocukları anlamak istedim, yaşamak istedim, onları hissetmek istedim. Üzerine düşünmek istedim. Sokakta yürürken herkes illaki kendisinden su veya mendil almasını isteyen, para isteyen, ya da yiyecek bir şeyler almasını isteyen çocuklara en az bir kere denk gelmiştir diye düşünüyorum. Bana da denk geldi bir kaç kez ve içimden şunu geçirirken buluyorum kendimi bazen. "Eğer bunu verirsem, alırsam o çocuk hep istemeye alışacak ve belki de hep böyle dilenecek ya da ailesi onu zorla çalıştırmaya devam edecek. Belki de bu çocuk bir hırsız olabilir, arsız olabilir. En iyisi boşver görmezlikten gel." O anlarda genelde duygusal oluyorum ve o iç sızımla duygusal moddan çıkarak, mantıklı düşünmeye karar verip doğru yolu bulmaya çalışıyorum ama çocuğun gelip isteyip gitmesi arasında o kadar kısa bir zaman var ki; üzüleyim mi, yardım mi edeyim, görmezden gelip onu dilenmeye alışacağı bir hayattan mi kurtarayım diye düşünüyorken o çelişkide her şey olup bitiyor ve oldu bitti... sen de sonuçla beraber üzerine fazla düşünmeyip yola devam ettin...

Bu sefer öyle olmadı işte ...

Oturduğum yerde benden yemek isteyen bir çocukla karşılaştım ben cevap vermeden söyledi ve gitti. Cevabımı duymadı bile! Etrafımda dolandı, olduğum yerde takılıyordu. Orda otururken düşünecek çok zamanım olmuştu onu seyrederek. Ve biran onu neden bunca kalıplara sokmaya çalıştığımı farkettim. Çünkü baktığım da gördüğüm tek şey çocuk olmasıydı...
Sonra zamanında sahip olduğum düşünceler için kendimi yargıladım düşüncelerime kızdım. Bende bir cocuk sahibiyim ve benim çocuğum da yeri geliyor arsızlık etmiyor mu? Ona kurallar öğretmeme rağmen yeri geliyor bir şeyi ısrarla tekrar ettiği, sürekli oarak bir istek içinde olduğu zamanlar olmuyor mu? O çocukken bunu yaptığında onu yargılamıyorsam o çocuk diyebiliyorsam, sokaktaki kimsesiz çocuğa bunun için neden kızıyorum, kınıyorum... Ve o çocukların her istediği olamıyor malesef. Belki şımaracak kimseleri bile yok. Sokağa doğmayı o istemedi, biz onlara güvensiz yaklaşırken onlar kaç kişiden belki bir umutla yaklaştığın da incitici sözler duydu, itildi, yüzüne bakılmadı belki incindi, utandı onlar hala çocukken çok daha ağır bir yükün altına girdiler bu yüzden tepkisiz kalmayı bırakalım bir kenera artık .

Evdeki çocuk bizimse sokaktaki çocuklar hepimizin olmalı. Başlarını okşayıp sohbet edelim. Bırakın arsız olsunlar hiç mi çocuk olmadik? Hiç mi bir seylere heves etmedik? Hiç mi arkadaşlarımızla eğlenmek için taşkınlıklar edip, yaramazliklar yapmadık? Hiç bir gülümseme, bir iyilik çocukları şımartmaz onları arsız yapmaz. Kayıtsız kalmak çocuğu arsizlastirir. Onlarda bunun için çocukluklarını yapsınlar bırakalım.

Karnı tok bile olsa canı bir şeyler çeken cocuktan yemek esirgenir, yüz çevrilir mi? Kaç tane yiyebilir ki yese... Kaç dondurma yiyebilir? Kaç dürüm bitirebilir? "Geliyorlar herkesten istiyorlar arsizlar," diyenleri duyuyorum.
Biliyor musunuz o çocuk yanıma geldiğin de alacağı cevaptan eminmis gibi kaybolup gitti. Dışarıda ablası utanarak içeriyi seyrediyordu. Belki kimseden cevap alamadıkları için herkese soruyorlardı. İçerde bir sürü insan yemek yiyor dondurma yiyor ama hiç kimse onlara bir cevap dahi vermiyordu. Kale almıyor, yüzlerine bile bakmiyorlardi. Ve bunların çoğu çocuklu ailelerdi.

Size bir şey söyleyeyim belki farkinda degilsinizdir ama tepkisizlik, asık suratli olmak ya da reddetmek bu çocuklara hiç bişey öğretmez. Ama belki çocukluğunda sokakta birinden gördüğü bir samimiyet içten bir gülüş, karşılıksız, sorgusuz sualsiz yapılan bir iyilik o çocuğa çok şey öğretebilir daha iyi yola girmesine belki daha iyi biri olmasına vesile olabilir. Bu hayatı onlar seçmediler onlara öğretilenleri de kendileri istemedi. Sadece onların da bir çocuk olabileceğini hevesleri olduklarını unutmayalım.
Kimse kimseyi elinden gelenden fazlası için zorlamıyor. Sen ne yapabiliyorsun o kadarını yap yeter. Belki senin yaptığın iyiliği başkası görür etkilenir kalanını da o tamamlar. Tek isteğim daha mutlu, daha sorunsuz, daha rahat bir yaşam sürebilmek için başka hayatları görmezden gelmeyelim. Bakin bugün hayat bana bunu öğretti o çocuklara gerçekten bakabilmeyi denediğim için.
Bencil olmayalım, yargılamayalım anlamaya çalışalım, inanın o zaman hayatınız daha yolunda ve daha anlamlı olur . Vesselam.....