VAHŞİ VE İNSAN

Vicdanı zedeleyen olgulardan biri de , samimiyetin sömürüsü niteliğinde fırsatçılıklardır . Bir çocuğa duyulan acıma duygusunu kullanan karaktersiz ebeveynlerden hep nefret etmişimdir . Bir iyi niyetin kötülüğe dönüşene dek , zalim insanların elinde hırpalanıp , sahibine yabancı hale getirilmesinden de . İnsanlık , düşüncesinin hafızalardan silinmesinden de nefret etmişimdir pek çok zaman . Nezaket ile güzelleştirmeye çalıştığımız , sendeleyerek ilerleyen vahşi ve kaotik dönemin içinde , duygularımızın acımasızca sömürülmesi , sakin ve durgun ruhumun içinde köpüren , acımasız bir ateşe dönüşmeye başladı . İnsanların , ruhlarında nadiren bulunan o saf merhameti , şeref yoksunu gözlerinde parlatan her fırsatçıyı şehrin bir köşesine bağlayıp , üzerine hain yazıp sergilemek istiyor ruhum . Saygısını , iyiliğe karşı duyduğu samimiyeti yitirmiş bu vahşi , barbar , medeniyetsiz insanları bir şekilde utandırmak çekiyor canım . Çok üzülüyorum , ufacık çocukların bile zorba zihniyetlerle çevrildikleri bu ortamda vahşileşmelerine . Çok üzülüyorum , iyilik düşünürken çekinim , utanmaya . Çok utanıyorum , hayvan kadar içgüdü sahibi olamayanlar yüzünden , kendi dünyamın renginin silinmesine . Etrafıma baktığımda , muhtaç olana acırdım önceden . Artık , acınmaya muhtaç zavallı kişiliklere de acımaya başladım . Hem büyük bir öfke , hem de acıma . Dayanılması zor zamanlar gerçekten . Bugün bir şeyleri ifade etmekten ziyade , saf hislerimi , olduğu gibi anlatmak istedim . Hayat dersi niteliğinde , çeşitli insanlar gördüğüm bir gündü . Vahşi çok vahşiydi , insan çok insan ...