Berke Aydın

Sen, çamurla kaplı gönlümün içinden duyguları doğuran, doğa ana.

Sen ki, en güzel şiirlerin ilham perisi.

Kavun rengi gökyüzünün, gözlerini ortaya çıkaran ...

Karanlığa doğru süzülen uçak, kalktı içi boş dizelerden.

Yol gösteren yıldız... Gözlerin...

Kanat çırpan kırlangıç...

İmgelerin unutulmayan rüzgarı,

Y...

Parmaklarımı arşınlayan kalem

Mehtabı aydınlatan kızıl ay

Dudaklarımda kızılın saçları...

Denizi aydınlatan ay gibi gözlerin.

Çürük kokan insanlar, leyla...

Feribotun sesi, mezarın sessizliği.

Bir çocuk gülüşü, ölümün suretsizliği.

Yaşamın anlamı, hakikatin bilinmezliği.

Satır araları dizelerin kirletmediği…

Akışkan duvarlar üstüme gelmiyor göğe yükseliyor.

Sarı mı gün, yoksa sarılır mı dün.

Gökyüzü kıskandı duvarı.

Tanrı artık gökyüzüne değil, duvarlara ait.
...

Fakat sönmekte olan bir mum gibi hala yaşayacağına inanıyordu ama bu artık bir şey ifade etmiyordu, beynine ve organlarına giden oksijen artık tükenmişti. So...

Ölü bedenler üstleri kireç kaplı, kokuşmuyor, fark edilmiyor ama hepsi ölü.

Duygusuz gülümsemelerle kaplı ifadesiz boş bakan suratları, ne kadar da huzurlul...