Eda Ulaş

kim bilir ne yolladı bilinmezlere bizi

ben ki gölgesiyim yarılmış bir ağacın

çamurlu topraklarda bir dev ayak izi

belki kanamaktayım, ortasında bir haçın
...

Yalnızlığı soluyan bir pencereyim.

Gözlerim buğulu belki ama korkuluğum korur beni, zarar görmez bedenim.

O da bana sırtını dönmüş, hissedemez yoktur çünkü...