Habip Çınar

Perde aralanır, kızıllanır nefes.

Gözlerden yaşlar akar, yürek serinler.

Şimdi semâyı dinle, seyret, anla!

Karanlık, aydınlığa muhtaçtır.

Lâkin aydınlık ...

Oturup da iki kelâm edemedik, nicedir.

Gözlerinden hâlâ bin parça hüzün akıyor.

Rotası rotandan geçmeyen,

Gemileri bekliyorsun.

Bekleme, nâfile...

Ayakl...

Umut, ne bol su ne de bol güneş isteyen bir çiçektir. Zahmetsizdir.

Gün sona ererken güneşin dağların ardında batarak kızıllığın siyâha dönüp gecenin çökmes...

Bir gemi kalkıyor, uzaklara.

Ben gidemiyorum, yüreğim eziliyor.

İmkânlar yandı, külleri savruluyor,

Yüzüme, dalgalar yükseldikçe...

Gemi gitti, ben kaldı...