Mehmet

umut bile bizi gözden çıkarır bazı zamanlar. umudu ikna etmek için kendini yaratmanın yolunu bulmalısın ..

aynı güne açılan gözlerimizi ne ara kibir bürüdü? ve bunca sıkı saf varken ömürde, bunca temiz kalabalık içinden kavga nasıl yürüdü?

bunca güruhun içinde, her şey ne kadar berbat olursa olsun, kendim olmazsam nefes alamam. benzemek tüm yönleri ile sıradan ama kendin olabilmek farkı başlatı...

bizler el olmanın verdiği yabancılığı değil, dibimizde ev olanın yabancılaşmasına kırgınız.

bu ülkenin insanından her şey olur, hiçbir şey olmaz. büyük resmi gör dersin taş atar, taşı verirsin yontmayı göze alamaz.

eksik olanı tamamlayana kadar bitiyor ömür. zamandan, mekandan yoksun gibi. sonsuz bir arayış içinde tükenip gidiyoruz ..

bizler yola çıktıklarımızı yolumuz zannederek bir sıfır geride başladık hayata.

bizler geminin batmasını suya bağlarken, gemiyi suyun üstünde tutanı görmüyoruz.

en çok biz yaşıyorduk hüsranı

en çok bizi unuttular.

bir sabah kalktık ve devrilmişti dünya

hem kırdılar hem uç dediler.

bunlar evvelden hayduttular.

Arhavi sokak

köşede yüzünde memleketin coğrafyası bulunan o adam. çizgili ve kalbi Aralık.

ne hikmetse dünden razı cadde ses yapmaya, uyuyan çocuk falan ol...