Şehriban

Ne şehri hissediyordum, ne de sokağı, ne sokağın adını, ne de kendi adımı, sadece burada yabancı olduğumu hissediyordum.

Bir savaş meydanı içi

Harap oldu bahçesi, soldu çiçekleri.

Uçuşan küllerle boyadı 

Yanan kalbinin en kıymetli parçasını.

Güneşi unutan gökte,

Bir buluta...

Limandayım,

Hiddetli dalgaların kıyıyı dövdüğü,

Hoyrat martıların çığlık çığlığa arandığı..

Kendini kaybetmişlerin hissettiği o bulantılı bir ruh halindey...

Bolca Spoiler içerir...

Geçenlerde yine Bubisanat’ta “Dönem Sinemasında Distopya” başlıklı bir yazı yayımlayarak distopya kurgularının esas olarak egemenler...