Serhat Şen

Her şeyin doruğunda bir ateş yakılıyor

Bir ideal, bir zirve, çıkılması gereken

Kendi odununu kendin getir deniyor

Gece, uğultusuyla sana ateşi gösterirken...

öteki şehrin cepheleri bunlar 

denizliğinde koca gemilerin dolaştığı pencereleriyle

uydusu sokak lambası olan çıkmalarıyla 

terasında düz dünyacıların dol...

Ah nasıl varır dilim söylemeye bunları

Mürekkep nasıl da usulca bıraktı kendini kağıda

Seviyorum dediğinde sevebilse

Ve unuttum dediğinde unutabilse insan...