Seda Nur Polat

üç beş şiir,

toplasan bir roman ederdi.

deme öyle,

yine derine inme

gitme gözlerden hiç bir yere.

elimde bir tek kağıt parçası ve tek bi kalem olmasa dahi,

ben yine de zihnime yazarım,

ezberlerim,

ve yine susuz kalmam çöllerde..

kendi hislerimize bazen biz de çok uzak değil miyiz,

içimizi tek bilen biz olsak bile?

ne yöne gitsem kayboluyorum.

bir ben mi şaşıyorum,

yolumu?

baktığım her yönde,

bindiğim her trende,

nedense

kayboluyorum.

bizim de ileride şöyle hayalim,

şöyle isteğim vardı diyebileceğimiz zamanlar -

gelecek.

elbette gelecek.

alsam da bir güzel çerçeveme saklasam,

yaşadığım en mutlu anlarımı.

bakar bakar dururum, üzerine hatırlarım.

yıllar geçse bile,

o yalnızca

o an'dadır..

uzun bir cümlenin son kelimesini bulmaya zorlanmış gibiydim,

yalnızca virgüllerime güvenirdim,

bir de gözlerindeki ışığa -

yolumu bulmaya.

kalp bazen sevmesini öğrenmeli,

bir konuya çalışırmış gibi.

fakat en başından da bilmeli,

nasıl sevmesi gerektiğini..

sebepsiz yere de kaçmalı insan,

kendinden,

şehrinden,

her şeyden.

olur bazen,

bazı şeyler italik de olur,

üstü de çizilir hem kimi zaman.