Tuğba Demirbaş

beni ben yapan şeyin vicdanıyım.

yaşım genç, ruhum çocuk

beni sen yapan şeyin hayranıyım.

uzun uzadıya bir yolculuk tarafıyım

seni yürüyorum.

saçma sapa...

bedenlerin kabuğu

şahsi bir müşküle dönüştü

yüzünün kibriyle burun buruna

ağzının arsız şımarıklığından

içimin benekleriyle tutunduğum

gazete yalanların...

tek başımayım

her an yaralanan, soyut

ama sebepsiz ruh danslarıyla

gerdanım için kurtuluş duası

dinmeyen bekleyişin sırtında

senin yatağın

senin...

Haftalardır dinlemekten usanmadım.

arayacak kimsem yoktu

rafta bukowski ve sigara

ne yapıyorum ben?

ellerim kafamı bitiriyor

bakındım

kendime gülüyorum

pikapta blues ve biraz toz

melank...

basit bir rus ölümüydüm

uzanıp dostoyevski'nin budala'sını aldım

sonundan okumaya başladım.

hiçbir şey değişmemişti.

her şey hâlâ kötüydü