İnsanın ufku doldurmaya çalıştırdığı bir balon gibi; içini her doldurma çabası tam tersine boş olan kısmı büyütüyor, sanki sonsuza genişleyen boşluk...
Denizin üzerine çöken sis sonsuzluğunda duyularımda görüş ve nefes almak haricinde tamamen hiçlik hissediyorum. Bütün bağların, anlam yüklediğimiz anlamların...
Küçükken yaşayavağımızı sandığımız; şu anda içinde olduğumuz o zamanların geleceği bu değildi tokatı öyle sık çarpıyor ki yüzüme! Yaşam böyle işte; hayat dev...
Yaşamımızı sakınmakla, önlem anlamakla daha rahat, daha konforlu bir yaşam olarak planlamakla öylesine meşgulüz ki bizi bekleyen geleceği biliyormuş gibi haz...
Dünyada bedeninin yer kapladığı kadar belki ruhun yer kaplamaz; hatta belki yer bulamaz. Düşünsene senden milyonlar var, milyon hayaller var, özgürce salınıp...
Yıldızlı gökyüzünde izlediğin kadar yıldız var ve daha ötesi, daha fazlası var; en uzaktan kendine mercek tutar mısın! Yoksun, göremezsin hiçsin hiç olacaksı...
Yaşam güzel olsaydı keşke sözcüğü doğmazdı veya her yeniden doğma ihtimalinde başka bir dünya ummazdık; ama yine kısır döngüye sarıyor, o zaman yine başka bi...
Kendimizi arayıp da kendimizi bulamayışlarımız varoluş sancımız olmuş, nereye kadar sürecek bu fetişizm?
(Archieve again dinlerken kayboldum.)
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok