Merhaba saygı değer site sakinleri. Yine aynı başlangıç. Bugünki şikayetim yalnızlıkla alakalı. Evet, çoğu kişinin şikayeti olan yalnızlık. Önceki yazılarımdan birinde yalnızlığın tercih edildiği zaman güzel olduğunu söylemiştim. Yalnız bırakılmak ise acı verici. Çok ama çok acı verici. Aile tarafından, arkadaş dost tarafından. Yaklaşık 1-1.5 at önce bir arkadaşım vefat etti. Okuduğum üniversitenin olduğu şehirde beni anlayan ve gerçekten dinleyen tek kişi. O günden beri kendimi yalnızlığın doruklarında hissediyorum. Yapabileceğim hiçbir şey yok. Sosyalleşmeye çalışıyorum ama midem bulanıyor. Bulamıyorum kimseyi. Bulamıyorum benim gibi olan kişileri. Bulamıyorum gerçekten insan olan insanları. Yazabileceğim derdimi anlatabileceğim, gerçekten gülebileceğim hiç kimsem yok. Ailem yok, dostlarım yok. Beni anlayan yok. Hoş, bende kendimi anlamıyorum ya. Yaşayamıyorum artık. Nefes alabilecek durumda değilim. Bu dünyada ki son günlerim olduğunun farkındayım. Ama hala içimde bir umut var ve bu umutta beni öldürüyor. Her halükarda ölüyorum. Dayanamıyorum artık amk. Olmuyor kardeşim. Sabahın bu saatine kadar uyanık kalıp remembrance dinlemek istemiyorum. Konuşmak sohbet etmek gülüp eğlenmek istiyorum. Yeter aq yeter lan. Ölüyorum lan neden kimse ama kimse anlamıyor. Bıktım usandım. Mal gibiyim deli gibiyim. Yaşamak istiyorum ama yaşayamıyorum.lütfen ama lütfen ölmem için dua edin. Nolur