Bir sokağın ortasında, bir kaldırımda 

hesaba katılmayan bir hayatın ihmali 

akla gelir 

yaş sürgünler verir olmuş daha 

henüz yirmi birinci yüzyılın ilk çeyreğidir

ellerimde sonuna yaklaştığım bu izmarit

daha kaç nefes sürebilir 


şafakta vuruldum düştüm belki sağ 

etmezdim hiç aklımdan imtina  

iki adım ileri taşınmaz bu vakit

mutluluk yok, acının dinmesi var dendi bana

binlerce niyet talep edildi hayatımdan 

yazgım aksimi tepeleyen dargınlıktı

bu yüzden seferber oldum bunca yıl 

boşunaydı cüretim

kalbimi avuçlarına alan dünya karşısında

her ne söylesem aynı 


bir gün eksik kuşanır kafam bir gün yersiz

artık haddini aşmış olmalı ömrüm

şuracıkta şifa reçeteleri 

bir elim bir kumpasa kurban 

hudutları çizdim yüzlerinizi gösterdiniz

sıyrılsa ceza tüccar ellerinden

dağınık bir heceden ödenirdi kefaretimiz 

şimdi ne çıkar 

yüceltilse bir sürgünde yaşayan