bir şiir vardı aklımda
kanatlanıp uçmuş
ne gören var ne bilen
çalındı kulağıma
saklanıp herkesten ve herşeyden
gelip pencerene konmuş
birkaç damla ve hiddetinle savrulmuş
gülüşüne takılıp, baharlara gem vurmuş
güneş gülüşün beni tam dört yerimden vurmuş
bir damla kanamadan, bir gönül ölmüş
kendi içinde, kendi içine, kendi için güneşe küsmüş
bir şiir vardı aklımda
seni gördüğünde tutulan aklımda kaybolmuş
bir güneş ve uçsuz bucaksız gök gözleri
kanatları vardı bir tek gönül gözüm görmüş
baharlar avuçlarında, yangınlar dudaklarında
en harika senfoni sesinde
ve işte, aklım en son orada görülmüş
sıcak bir akşamüstü...
