bursa, sessiz sakin uyuyor.

bir ben uyanığım, elimde, hercai bir menekşe,

ruhum tophane'den şehre süzülüyor...

neye yarar böylesine yorgun gecede

anılara ağlamak? 


bilsem de,

bilsem de, umarsız, ağlıyorum. 

orhan'ın koşarak çıktığı surlardan

ben sürünerek iniyorum

neye yarar böylesine yorgun gecede 

geçmişinden kaçmak?


yorgun gece; bırakıp her şeyi, 

eve dönmemi söylüyor...

ben, sur dibinde, seni bekliyorum...