maalesef hatırladığımız gibi değil
aşındırdığımız sokaklar
yıldızlar yalnızca bir süs iken
gözlerimiz aydınlatırdı köşeleri
umut gibi doğardı şafaklara
akçaağaç yapraklarıma yazılırdı
her saniyemiz günlük gibi
sanardık esmez rüzgarlar
dökülmez günlüğün yaprakları
ışığımız sönünce onlar da süpürüldü
artık yığınla durur bize ait köşesinde sokağın
biz gülerdik kaldırım taşları
cennette sanardı kendini
hani küçük bir evin mutlu sakinleri gibi
güneşi bile kıskandıran ışıklar gibi
-aslında bizim ışığımız da güneşten kaynak alırdı-
söküldü hepsi birer birer yerlerinden
artık üst üste durur çorak bir arazinin orta yerinde
