Bir güz akşamı.
Baharın çırpınışından sancılı geliyor yaprakların intiharı.
Son gücüyle tutunuyor bir servi solmuş teniyle..
Döngü içerisinde on bir ay bir yana.
Lakin;
Ölüm kaçınılmaz idi sonun baharında.
İnsan diyorum...
Ömrünün sonunda gitmemek olmazdı. Eylül ise on iki aya.
