Bazı geceler anneme ya da babama sinirlenip çekiliyorum evdeki herhangi bir odaya, yalnız kalabileceğim herhangi bir yere, neresi olduğu fark etmez. Düşünüyorum sonra saatlerce, her şeyi ben mi kafamda büyütüyorum, normal bir hayatım var da ben mi memnun mu olmuyorum yoksa tüm hissettiklerim normal mi diye. Sahip olmak istediğim hemen hemen bir çok şeye sahibim. Belki anlayışlı bir ailem yok, fikirlerimiz uyuşmuyor, fikirlerime saygı gösterilmiyor, onlar gibi olmadığım için kınanıyorum, onlar gibi olmamak için şekilden şekile bürünüyorum; nadiren aynı fikirde bile olsak sırf onlar gibi olmamak için ters gidiyorum çünkü korkuyorum benim yaşadığım en ufak bir şeyi gün gelince çocuğuma yaşatmaktan ya da çok sevdiğim birine yasatmaktan. Bu yüzden ufacık bile benzemek istemiyorum. Yanlış mı yapıyorum, fazla mı yapıyorum, belki de öyle olmam gerek. Evet tüm bunlar ve daha fazlası var ama sonuçta yaşamsal tüm faaliyetlerimi yerine getirebiliyorum. Bazı insanlar için lüks denebilecek şeyleri de yerine getirebiliyorum ama psikolojik şiddet diye bir şey yok mu? Sevginin tam anlamıyla olmadığı bir evde büyüyüp yaş aldıkça bunun farkına varmak ve etrafında sana gerçekten ama gerçekten sevgi gösteren birini bulamamak, sevdiğini söylese de bunu hissedememek yok mu? Söyleyecek tonlarca sözcüğün varken kelimeleri bir araya getirip içindekileri anlatamamak yok mu? Her gün normal hayatına devam edip, gün içinde gülüp eğlenip içten içe her gün bir şeylerin seni kemirmesi yok mu? Var. Daha birçok şey var. Birçok şey...