Uyandım. Yine zaman pişmanlıkların dilimleriyle sayıyor saniyelerini. O şarkıyı gençken dinledik ve bir ay oldu çok yaşlandık. Şimdi gelecek eskisi gibi anlatılan bir hayal değil, buğulu gören bir gözün odaklayamadığı boşluk. Kalan kırıklarını geçmişte arayan ruhu sarmaya çalıştım. Yanmış deriyi sarmalamanın acısını taşıdım belimde. Yoksa çok mu geç kaldık ya da bu bir bahane miydi? Belki yürümeye gücümüz kalmamıştı durmaya yer aradık. Acıya iltifat eden kendine çizikler ağrı kesici gibi geldi. Biliyorum her şeyi yoluna koysak da bizim yolumuz hep biraz sapa olacak. Başkalarının dayandığı çınar ağacı bizim sırtımıza devrileli çok oldu.
