Unutan iyileşirmiş,

hâlâ hatırlanıyorsa yaşanılanlar,

'başka iyileşme türü yok mu?'

diye soruyorum şimdi sessizliğe.


Kördüğüm zannettiğim bağların

yitip gidişinin,

kopuşlara uğrayışının,

yavaş yavaş hiçliğe karıştığının

farkına varmayı istemiyorum.


Sözcüklerim tükenmiş gibi hissederken,

içimden atmak istediğim

aynı üzüntüyü

kaç farklı şekilde daha

size anlatabilirim diye düşünüyorum.


Durgunluğumun yaşam tembelliği

zannedildiği anlarda

içimdeki fırtınayı konuşturuyorum

gözyaşlarımla.


Bedelini ödeyeceğim hayallerin,

hâyâl kırıklığıyla sonlanacak

mucizelere beslediğim ümidin

ve yüzleşilmesi gereken

bir yeni gerçeğin daha

yer edinmesini istemiyorum ruhumda.


Bitti,

istemem yeni bir heyecan.

inancım tükendi,

bekleyişlerim soldu,

inanın,

bu sefer ki ümidim sondu.