Her şeyin akılalmaz derecede hiçleştiği vakitlerde, susuldu bana

yanlış mıydım, neydi çehreme yaslanmış bu paslı çağ

bununla bir hiç olmaktan gayrısı düşmedi payıma

ötekileştim, berikilerden bir haberim yok nicedir

bilmem, kim bir inanç lütfeder hâlâ yaşadığıma

belki kafamı, ağzında çalkalayıp tüküren bu vakitlerdir


aştı beni, haddim hududum kalmadı, yer ile birim

bir ümit keser dünyadan, hayatımdan çekilirim

sorulsa nedir sebep, hiçten başka cevap yok başımda

alıştım her nevi yokluk ve biçare bakışlara


uzak bir zaman hâlindeyim

ve belki biraz da sabah serinliğinde bir lahit arzulu

inatla artan uzaklıklara karşı, birçok öfke var ellerimde

tanrı diye, her şeyin nasibini nefretle ovalayana mı derler

bilmem, aslında bundan hatta her şeyden bana ne sanki

zaten sona yakın bir varlık derecesine sahibim


fakat içimde hâlâ insan olduğum düşüncesi sarkıyor

oysa eşref-i mahlukattan sayıldığım vakit çoktan tarihe karıştı

resmî bir evrakla koltuk altını doldurandan başka bir şey değilim

zaten artık insanı, binlerce saçma sapan meşguliyeti tanımlıyor

insan oluşunu unutmaktan memnun bir çağadır işte isabetim


kim var, insanla inleyen dünyaya kulak kabartan

bütün belam bu mahlukata mensup olmaktan

bana kalsaydı, insan bana kalmazdı,

yanaşmazdım onunla anılmaya.