Birkaç hafta önce -biliyorum bu şimdi kayıt altına aldığım bir gerçek ama- birkaç hafta önce psikologa gidip hayattan bir beklentim kalmadığını, bir amacım olmadığını söyledim yaşamak için. Cevap olarak bana “bir amaç bulmalısın.’’ dedi. Mesleğinize saygı duyuyor ve haddim olmayarak söylüyorum ama böyle söyleyen bir hastaya verilecek cevap bu olmamalı. Zaten bir amaç bulabilsem şu an burada olmazdım demedim. Alkol bağımlılığım olduğunu söyleyince bana üç kutu ilaç verip bu ilaçları alkolle birlikte almamamı söyledi. İntihar eğilimi olan bir hastaya dolu bir silah, yetmezse yedek şarjör verdi yani. O gün bakması gereken en az yetmiş hasta vardı ve bana ayırabileceği iki dakikada beni dinlemek yerine başından savmıştı.
Şu an beni hatırladığını sanmıyorum. Verdiği ilaçları kullanıp intihar edersem de haberi olmayacak büyük ihtimalle… Ama intihar etmemin çok umurunda olduğunu da sanmıyorum. İşte tam da bu yüzden o ilaçları aldım ama kullanmadım. Çünkü o an benim kadar kendisinin de yardıma ihtiyacı vardı. Belki iki dakikadan fazla konuşsaydı benimle, ona yardımcı olabilirdim. O sıradaki hastayı istedi, ben önceki hasta oldum.
