Kitap kokulu kadın!
Bitti sayfaların ve sindi kokum,
O yüzden ben kokulu sayfalarına,
Dört, dikenli papatya koydum!
Sakladım seni yüksek tozlu bir rafa!
Seni bitirdiğim gün kadın,
Yağmuru ve geceyi kaldırdım,
Hararetli ve sessiz bir dansa!
Kasvetli kalenin kanlı avlusunda,
Kurtlar ulurken karlı dağımın yamacında,
Bir yemek verdim altın kadeh ve mumlar ile,
Kansız, bensiz benliğime nefsim ile birlikte,
Aynaya baktım methiyeler dizdim kendime,
Gözlerime baktım! Kan kızıl gözlerime.
Düşlerime baktım! Toz pembe sakat düşlerime.
Deli kahkahalarım karıştı sözlerime,
Utandım kendimden. Kendime ettiğimden.
Unuttum yüzlerce sayfanın verdiği öğüdü,
Kabullendim karanlığı ve kendi sövgümü!
Göğüsledim ölümü, dostça sarıldım,
Doğruldum dosdoğru yattığım yerden,
Çığlık attım, histerik krizleri andıran,
Uyandım. Uyumamak üzere uyandım,
Sancıdan, akılsızlıktan, avarelikten.
Kitap kokulu kadın!
Ezdi gölgem gölgeni,
Kararttı aydınlığım, aydınlığını,
Sıkıştırdım ellerine dört yanmayan mum,
Döndürdüm saatimi yıllar önce,
Çıkmak için acıdan kederden,
Bitti şimdi zamanım, saatimin içindeki kum!
