Kapandı şehrin ışıkları

Kimsesiz adamlar sığındı altgeçitlere

Durup göğe bakmak o an,

Devletlik bir mürettep olurdu sen ansan

Yahut bir başıma anlasam


Zaten ne vakit hatrıma gelsen,

Yani bilsen,

Cûşa gelirdi yağmurum üstümden,

Kleopatra saçını tarardı,

İsrafil sûrunu arardı,

Dizlerime düşerdim teşnelikten

Yine bana yarardı.


Gelip ardımdan gözlerimi örtsen

Söz hak-i makberden saymam setrini

Bu zulmet ki öldürse insanım insanlığımı

Yine senden bilmem,

Yine anmam beterini.


Ben öyle bir delirdim ki bu yokuşlarda

Suların içine ikamete zorladı bî-kararlar beni

Yine de kendimden bildim günahı, yazığı...

Kendimden geldim geldiysem kendime


Beni senle yüz yüze yazmazlar değil mi?

Yesevi sabır çalmasa

Rüstem omuz almasa kalenderliğinden

Bana da bir yaşamak arzusu kalır mıydı?


Söyleme

Işıkları aç.



Fotoğraf: Utku Sabahaddin Koçlar