taş çatlasın sekiz dokuz kez

sıfırdan başladık oldurmaya

ama ben mutsuzum

belki de tüm yük şehirden boynuma, oradan da bacaklarıma aktı

ondan bu kadar yorulmuşum

sahi ben çok mutsuzum

yeşerecek baharlar var daha

kir tutmaz cümleler, çığlık atılacak anılar var

küf tutmuş bir gamla çok mutsuzum

gamzeli bir evi var yaşamın, parmaklarımdan akıyor sonsuzluğa

bir yeli tutuyorum avuçlarımda, saçlarını dağıtmasın diye

saçların, umudumun narin halatları

inciniyorum narinliğinden ve şeffaflığından kalbinin

dedim ya mutsuzum ve yardım etmiyorsun sancıma

sancım kadın oldu

bir gölgesi vardı kirpiklerinin, öylece pas tuttu

pası da severim yapıştıysa üzerine

ama çok mutsuzum

başkaca şey gelmiyor elimden

ellerim uzak olması gereken yere, çok uzak

ben ait olmadığım yerlerde ruhumu güneşe tutuyorum.