Normal bir insan kadar tembelim

Normal bir insan kadar nefret ediyorum hayattan

Normal bir insan kadar gülüyorum komik videolara

Sonrayı düşünmemeye çalışıyorum

Sonrasını sonra düşünürüm diyorum

Hayat geçiyor günden güne

İçimdeki boşluk büyüyor

Normal bir insan gibiyim diyorum aynadaki kendime

Korkuyorum intihar düşüncelerinden

Normal bir insan kadar korkuyorum 

Neden böyleyim bilmiyorum

Sebepsizce dökülüveriyor yaşlar gözlerimden

Silmekten yorgun düşüyorum

Mutlu yarınlar düşlüyorum

Çiçekli sabahlara uyandığım

Yarınlar bugün olduğunda uçsuz bucaksız bir karanlığa düşüyorum

Gelecek de zaten bir türlü gelmiyor

En sevdiğim kabus beynimde fır dönüyor 

Kayboluyorum binlerce insanın içinde 

Tanıdığım insanları görüyorum aralarında

Bana bir yabancıymışım gibi bakıyorlar

Tutunacak dallarım bir bir kırılıyor

Dünyanın en talihsiz insanı gibi hissediyorum

Yeni bir karanlığa uyanıyorum

Her düş bir düşüş gibi

Gerçek sandığım hayatım bir oyun sanki 

Evet normal bir insan kadar paniğe kapılıyorum

Normal bir insan gibi pencereyi açıyorum

Ve kendimi aşağı bırakıyorum