Bir bakışıyla güzelleşiyor suretim.

Ellerimden sızıyor vücuduma onun simli hisleri.

Ben yeniden var oluyorum.

Her anımı bölüşüyoruz onunla.

Tüm sokakları birlikte adımlıyoruz.

Öyle gizli yapıyoruz ki bunu kaldırımlar bile bilmiyor.

Tüm şarkılar yeniden yazılıyor ben ona bakarken ve biz göğe bir taht kuruyoruz.

Ondan bir meltem esiyor saçlarıma.

Ne kadar yük varsa omuzlarımda sulara karışıp yok oluyor.

Dünya daha hızlı dönüyor, çok hızlı.

Artık ayaklarım yerde değil.

Hele kafam, o hiç buralarda değil.

O neredeyse orada ellerim, dizlerim.

Orada yüreğim.

Koştukça uzuyor yol.

Ve ben düşüyorum pençesine hayatın.

Öyle bir an ki bu, sürekli başa sarıyor.


Bizi doğuruyorum ruhumdan.

Midemden çıkan safra değil, bize ait bir şeyler işte.

Onu kurtarıyorum yalnızlığından.

Bana hiçbir şey vadetmiyor.

Yine de sevmeye devam etmek gerekiyor.

Onunla ben kocaman bir salıncakta senelerdir sallanıyoruz.

Başımız dönüyor.

Ve salıncak habersiz bizi taşıdığından.

Yine de ben bir bahane buluyorum sevmeye.

Sevmek istersen çok şey var göz önünde.

Başlı başına bir mucize o.

Hayatımda derin bir fay hattı.

Ne zaman nerede kırılır anlaşılmıyor.

Ama biliyorum, o elle tutulmayacak kadar hayali.

Belki de zihnimin bir oyunu.

Belki de acımasız bir katliam.

Kafamın içinde çarpışan bir küfür dizisi.

Yine de sevmeye bir bahanem var.

O bir ant.

Bir diyar, kapıları bulutlara açılan.

Nefesimi kesen bir manzara.

Sert fırça darbelerine bulanmış olağanüstü bir tablo.

Ona kızmayın, sevin onu.

Gurur duyun, kalbi kristal.

Öyle parlıyor ki ışığı kör ediyor.

Öyle can alıcı ki insana hayatta kalmaktan başka bir şey düşündürmüyor.


Biz onunla bir ev inşa ettik, tek odalı.

Tüm köşklerden daha sıcak, sağlam.

Biliyorum, bilmek yetmiyor

Bahanem var sevmeye.

O ve ben.

Biz işte.

Bu kadar.