Oyuna Giren Çıkan Yok

İyi ki var rüzgar

Şiir yazıyorum

Bir şairin en ahlaksız halini kapatıyor

Çin-i Maçin'den tozunu serpiyor üzerime

İyi ki var rüzgar

Oynatılmamış oyunların hırsını

Akmaya doğduğundan razı gözyaşlarını

Saklıyor, kucaklıyor

İyi ki varsın rüzgar

Çocukluğum parkından yazıyorum ben bu şiiri

Asfaltlarında, dizlerimin izi duruyor hala

Biliyorum

Asfaltı en çok acıtan da kalkarken bastığım parmaklardı

Dokunamıyorum ama

Kilit vurmuşlar en geniş kapısına

Ezberimde sığacağım bir çift parmaklık aslında

Ezberimde ama girmek istemiyorum zeval gelmesin tekrar çocukluğuma

Oyun alanına yaklaştıkça geliyor aklıma 

Hatırlar gibi oluyorum

Sanki "Giren çıkan yok." demişlerdi çocukluğuma

Oysa eskilerden kimse kalmamış artık parkta

Benim oynayamadığım oyuncaklardan başka

Artık ellerim arkamda kavuşmuş yürüyorum o parkta

Cebimde anahtarları büyük kapının

Anahtarlar

Anahtarlar çünkü tüm iyi çocukların

Tüm oyuna sokulmamışların

Hep birlikte 

İçine girdikten sonra parkın

Kocaman harflerle yazıyoruz ortasına kapının

"Oyuna Giren Çıkan Yok"