gece düştüğü gibi basit bir kimyasal bileşen edasıyla ruhumu kamçıla

ruhumdaki zehir yüzümüze aksın 

dudaklarımızdan çıksın -öpbeni-

eksik sen ve karanlık 

-öpbeni- içimdeki karanlık semaya çıksın

sadece sen kal orada

bakışındaki kanları yazıyorum bir ressamın 

âcizleri ayrılık ağaçlarının ayrıldığı yolda yürüyen tek kalemin sahibi, müsvedde kağıtları üzerine yazılmış intihar mektupları ile yoğun bir vuruşma içinde oturan duanın bedeni

-Son günlerde Werther bana fısıldıyor

Virginia düşüyor ve Sylvia ağlıyor zihnimin derinlerinde-

sanki yıllardır senin için kanıyor bilincim

ruhum sızlanışı dokusuna serenadının 

ve yüzü tükürük dolu bir fahişenin son gülüşü çarpıyor 

içinden çıkılamayacak bir labirent adeta kağıtlarım

uçuyor

uçuyorlar

Son günlerde Werther bana fısıldıyor

Son günlerde Werther bana fısıldıyor

Son günlerde Werther bana fısıldıyor

son günlerde Werther

son günlerde

son