En koyu kederdi

Sensizlik ölümden beterdi

Ölümü bilmeden

beterini nereden bileceksin dedi biri

Haksız da değildi

Ama sensizliği en iyi ben bilirim dedim içimden

Sensizlik yarışması düzenlenecek olsa

En iyi puanı alırdım herkesten 

Hem seninle olmayı hissetmeden

Nasıl bileceklermiş sensizligi bilmem


En koyu kahvenin dipsiz acısıydı sensizlik

Takımının küme düşmesiydi 

Söylediğin yalanın yüzüne vurulmasıydı ansızın

Susuzluktan deniz suyu içmekti belki

Belki ölüm değildi ama sıtmaya da razı etmiyordu hani 


Sensizlik haftasında yine seni anıyordum o gün

Aniden çıktın karşıma

Seni gören bütün kuşlar ötmeye başladı

Kelebekler havada dans ediyordu adeta

Yürüdüğün yollardaki çöpler utandı

Birer birer atladılar çöp kutusuna 


Aşırı dozda seni çektim içime

Beni görünce büküldü narin dudakların

O tatlı gülüşün silindi yüzünden 

Öyle güzel görmezden geldin ki beni

Ben bile orada olduğuma utandım