İçimizde rotasız, ölü balinalarla dolu limandan ayrılmış gemiler yüzmekte
bu huzur, bu acı, ölümün derinliği, bilincin kuytu karanlığında.
Bırak ışıksız kalsın dünya Tanrım
Güldürmeyeceğin bir çehre yaratmaktı kabahatin,
Aydınlığı yaratmandı asıl ironi bu karanlıkta.
Acıların önünde diz çökmüş süvariler biriktirdin leşlerle dolu dünyada
Bir zamanlar olduğu gibi ellerim gitmiyor artık gökyüzüne,
Ellerim yüzümü sarmıyor artık.
Varoluşun bunalım yüklü torbalarını fırlatmak istedikçe kirli denizlere,
Ayağımız hep kayıverdi uçurumun kenarından.
Hiçbir günün özelliği yok artık,
Her şeyin, ama her şeyin son bulması gerek,
Daha da uzatmak caniliğini yansıtmakta, farkında değilsin.
Peki sen neye yararsın, ey İblis
Güldürme, melek kalırsın yanımızda.
Kötülüğün şöhretini yitirmiş vaziyette,
Çabalaman boşuna.
İnsanlar, karanlığa tapıyorlar,
Arz ettiğin gerçekleşti de
Sen ne işe yarıyorsun, ey İblis?
Yürek kaldı mı birinde
Sanırsın sana hizmet ediyorlar, değil mi?
Bak nasıl köle etmişler seni de.
