Manşetleri sarsan bir rayiha yayılır senin göğsünden

yaşından aldanış ve ayırt edici tefekkür beklenir belki

uzun müddettir yakınılır mahvettikleri gençliğinden

sorumlusu kim, üstelik kim takar bu uykulu nesli


bir şey olacakmış gibi yaşamak...

umut mu denilir içindeki nefessiz ışığa

kaldırsan başını göreceğin şeylerden korkarsın

alıştın, hiçbir şeyi tercih etmezsin bu karanlığa


yükseliş ve değer kaybıyla ifade edilir hayatın

neresindesin bu yığının, sesin niçin gelmek bilmez

yoksa sana da mı yetti gördüğün, bildiğin, anladığın

gördün ki bunca cehaletten hiçbir meyyit dirilmez


çocukken hatırladığından ibarettir her güzellik

çift hanelere yaklaşmamıştı hiçbir şey

nedir duymamıştın dış güç, terör ve hainlik

oysa bu yaşa kadar seninle büyüyendir her şey


giderek her köşeden sızan bir bahtsızlık kaplar ömrü

"yaşadım" diyebilecek kadar yaşadığına kim inanır

en az çeyrek asrın var bir hiçin uğrunda tükenen

biraz düşünsen her zerren bununla apayrı sancır