Duane Michals, görüntü şairi

"This photograph is my proof."

Sanatçı 1967 yılında bir fotoğraf yayınlıyor, tanımını da yukarıdaki cümleyle yapıyor. Altına düştüğü not çok dikkatimi çekti. Zaten kendi tarzında yoğun duygulara sahip bir kişi olduğu biliniyor, aynı zamanda yalnızca görüntülerden değil metinlerden de faydalanıyor. Şöyle bir not düşüyor alta:
"Bu fotoğraf benim kanıtım, böyle bir öğleden sonra yaşanmıştı; hala her şey iyiydi aramızda ve o bana sarılmıştı. Ve biz mutluyduk. Bu, oldu gerçekten; o, beni sevdi. Bakın, kendiniz görün."
Burada daha çok başkalarına sesleniyor gibi görünse de kişinin zamanla değişime uğradığını bilen ve her değişimde edinilen yeni kimliği, farklı bir kişi olarak ele alan bir düşünce yapısına sahipti Michals. Bana öyle geliyor ki bu kanıtı, gelecekte edineceği yeni kimliklere sunuyor.
Bu cümleleri bir sonun kabuğu ve kabulü olmasının yanı sıra, zaman geçtikçe şeylerin yaşanmamış kadar unutulabilecek olduğu güçlü bilinç oyunlarına karşı, sanatçının yaptığı en büyük hamle olarak görüyorum.
Chris Marker "zaman geçtikçe arzulanan beden yok olup unutulur ve arzulanan beden öteki için artık yok olmuşsa; kalan şey cisimsiz bir yaradan başka nedir," diye soruyordu. Duane Michals bu yok oluşun yaşanmasını istemiyor.