ben mi kurtaracağım dünyayı diye düşünmüştüm, şu an gecelerim kısalmışsa tek sebebi bu düşüncedir
Düşündüğüm son şey miydi bilmiyorum ama şimdi ne olacak diye düşünmüş olabilirim. Çünkü her şey çok yabancı ve anidendi. Bu kadar anidenliğin arasında neden düşüncelerim takılıp kalıyordu? Bunu o zaman değil ama şu an sorguluyorum.
Çok şükür gene sabahı edebildim demiştim kendime.
kendime neler dedim bilmiyorum ama beynimde mevzuyu kapatamıyordum, laf lafı açıyordu. Kalabalık kafamı ütülüyordu. Yalnız kalmak ve sarhoş olmak istiyordum.
Yut, yoksa bunca gözyaşı seni boğacak.
"Zamanın göreliliği pratikte böyle bir şey sanırım ama ben sözelciyim kalbim bunu kaldırmıyor" yazmıştım bir karalama olarak