Alperen Sarıca

bir istanbul kadar betonarme yüreğin

apartmanların dış cephesinde sureti var ağlayan bebeğin

kasvetten oluşma havan, daralıyorum inan ki

sokakların kalaba...

kafamın içi boş, içim sızılarla dolu

hayatım denen bu loş odada sıdkımı sıyırıyorum

bir ilah arıyorum, son versin bu manasızlık kargaşasına

bir silah olab...

yaktım kendi başımı, kafa tuttum apollon'a

nereden uyandı bu haysiyetsiz cesaret bilmem

ben marsyas; elimde aulos tutuldum bi aşka

hangi yürek körlemesine...