Efe İbiş

İnsanın marifeti şiir olunca, kalemini bazen gözyaşına bazen hissiyatına borçludur.

Şiir yazmak için mi acı çeker insan?

Yoksa acı çektiği için mi şiir yazar?

İnsanlık öldü mü yoksa? 

Diğerlerini bilmem ama senin insanlığın öleli çok olmuş..

 Zor olmalıydı, sevmediğin bir adamı kendine inandırmak

Hakkını vermeli...

Yalnızlık çoğu zaman tercihi değildir insanın. Ama gel gör ki, zaman gelir bulamazsın tutunacak tek bir dal. Mecburiyetin oluverir.. Kimseye minnet etmez, ke...

Sen kırılma diye kendimi parçalamaktan nefret ediyorum...

Ağlıyor musun?

Hüngür hüngür ağla

Göz yaşına yaş katarak ağla!

Bugün ağlayabiliyorken değerini ...

Bildiğim yalanları dinliyorum..

Çok mu belli aslında dinlemek istemediğim? Sanırım belli değil yüz ifademden. Çünkü bu insanlar benim onların söylediklerine...

Görünmeyen yaralarım var

 Yalnız benim hissettiğim, çok derin

 Hüzünle dost oldum, kalmadı hiç neşem

 Ah bir ağlayabilsem..

 İçim ağlar benim, gecelerim ...

Aklım, vicdanım ve kalbim üçgeninde kıskaçtayım.

Kelimelerim tükendi, yazamıyorum..

Aklım mühürlendi sanki, düşünemiyorum..

Vicdanım desen, beni bu aşka s...

Kendimle kaldığım geceleri bilmez kimse!

Hüznümü gösteremem, saklı yüreğimde.

Öfkeliyim, herkesten önce kendime..

Kendimle hesaplaşıyorum bugün.

Bu başka...

Öfkeliyim...

Bir o kadar da boş vermişim her şeyi

Gelmeyecek yarınlara umut etmişim

Yarınım kalmamışken içimde..

Olacak iş mi şimdi hayal etmek?

Geçiyor...