furkan

güneş denizi selamlıyor, kuşlar baharı

sen yaralarını sarıyorsun güneşle

bense zamanı

ruhun sere serpe sabahın koynunda

bütün kusurların örtülü

susarak ...

bir bahçeden geçiyoruz çiçekleri koparılmış

ne saklanacak yerimiz var,

ne bir ağaç gölgemiz

antik kentler kadar

eskimiş ve güzeliz

uzaktan seyrediyoruz ...

ah merle

dilediğini sus, dilediğini söyle

sana dökülmek isteyen koca bir akdeniz var içimde

dil'siz yaşamak ne kadar da acı

kanayan yaralar gibiyiz senin...

işte biz herkesiz yeni bir günün şafağında

bedenimizi kamçılar kanlı çocukların annesindeki kısır tebessüm

bana bir yalan daha söyle güzel kokulu çiçekler ...