Beyazıt Çelep

Bir yalnızlık geçti yanımdan

Kimse görmedi 

Ben onu adımlarından tanırım 

Ürkekçe titreyen ayakları düşlerine dolanır

Böyle bir yalnızlık geçti işte yanı...

Boş koltukların üstünde kalan 

Sararmış kağıtlar,

Daha ağırdır tüm söylenenlerden

Söylenmiş her şeyden çok

Yazılanlar dokunur 

Bir kalbe 

Bir sana 

Be...

Boş koltuklar göze biraz toz kaçırır

Ve bazı şeyler gece ikiden sonra yasaklanmalıdır

Biraz geri dönsem annemi öperdim belki de babama daha sıkı sarılırdım...