Nurseda Kota

Hiçlik seni sarmaladı,

ve zaman algını kaybettin.

Artık çığlıklarının yankıları

uzanacak en derinlerine.

Sen yürüdükçe oluşacak zemin,

Sen koştukça boya...

Bu paçavrayı yakıyorum

çakmağı, çırası da kendim, odunu kömürü de kendim

görünmesin diye de dumanımı

içime içime çekiyorum

onca zamandan sonra 

içim hep...

Böyle köksüz,

savrulmaya müsait

ve yersiz gibi.