Andy Weir'in ''Marslı'' romanını okuyanınız vardır mutlaka. Orada geçen şu cümle derinden etkilemişti beni: "İnsanlar ölümle yüzleştiklerinde, seslerini duyu...
sen burada yokken
ben de buraya ait değilmişim
insanlar da dünyaya ait değilmiş
birbiriyle konuşmuyor kimse
oysa sen buradayken
insanlar yalnızca sever...
ruhumun en derinlerinde varlığın
ve merdivenler
merdivenleri çıkmıyor
durmadan iniyorsun
ruhumun derinlikleri
ürkütmüyor seni
bense kayboldum
oldukça ...
yolun sonunda
usulca kaçtım o kentten
kalabalıklar aradım
kalabalıklar arasında birilerine rastladım
yeryüzü bu denli tuhaflaşırken
ne tesadüftü dünyayl...
son kez tanımıştım bir düşünceyi
tam anlamıyla
biraz
ilk gibiydi de
son kez anlamıştım
neden zamansız geldiğini
ben o günlerde
ilk kez duymuştum kendi...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok