süleyman özçelik

Korkuluklar değil  ürperten 

Karanlığı 

Anladım ki sessizlikmiş.

Ayrılıyordu bir cümle işte

Parçalarından

Öznesini veyahut benliğini kaybederek,

Geceni...

Kapanmış yara izleri mavi bir  mürekkeple 

Başuca oturmuş bekleyen bekçi 

Geçmişten gelemeyen geminin 

Hoyrat kuralları üzerine yazılmıştı  her şeyi

Deni...

Sabahtan tararken siyah saçlarımı 

Geceme doğdu güneş tenin 

Çiçeğim yok diye çekme içini hiç

Olmazsa viran zamanda ölelim 

Unutalım ardımız kalan 

Gele...

Ruhunda

Yazılan bir sonata eşlik etmeli

karanlık yüzlü mücevher

Dünyadasın birçok şeye rağmen

Sesler , ritmik söz sadece bizi oyalar

Alın paslı sanatlar...

Bir tutam yangındı

Bana kalan arsız rüyalar,

Belki sonumu hazırlayan 

Hikayede yoktu bir evim ,

Belki hatıranı sormayan 

Yanan bir zaman,

Çirkinlik dün...

Yitip giden bir zamanla

Çürüyordu  dallarda meyveler 

Bozulmaz sandığım bir masalda

Uçuyor ölüm kuşları…

Evimden uzakta

Baktıkça ölen bir duyguyla

Karş...

Bulamadım sattıklarımı 

Zamanın çemberinde 

Gün bitiyor tekrardan

Bir gün yaşamak için doğuyor

Gün olur yitirmek için ölüyor

Yol alıyor ömür

Ait olmadı...

Ben kötü bir insan değilim 

Sevgili okurum…

Bugün yazmasam diğer günler

Bana haram kılınacak biliyorum bunu

Geçmişin izleri saklı içimde

Bir sır gibi 

...

Kapadım evimin kapılarını 

Nereye varacağını bilmeden

Tanıdım aynaları

Solacakmış çiçekler bahçedem 

Öyle dediler üç santim bir ok ile

Takvimlerde zaten...

Güneş doğmuş saçlarının ardından

Yıldız dolu geceye tekrardan 

Ruhumu alıp götüren kelimelere

İçimi döktüm de ne oldu

Kalp diyarında bulsam da  hüsn’ü...