süleyman özçelik

Birçok şeyi tekrar  yazılabilir 

Altından harfler ile…

Kızıla çalan bir sonun peşinde 

Açmaz denilen tüm 

Papatyalar gibi güneşi tekrar selamlayabilirim…...

Beyaz bir mantoya

İşlemişler akşamdan kalma 

Siyah bir lekinin tüm seslerini 

Zamandan koparılan bu ses

Süleyman’ın mührüne de mi

Başladı hükmü 

Duyulm...

Hava ağır bir kurşun gibi 

Kalbimin tüm odalarına 

Karanlıktan demir ağlar ördü bu gece 

Sessiz , sakin ve öylece çekip gitti.

Yıldızlarım vardı  

Eller...

Deymesinler anılarıma

Gün ağırınca

Feryadım boyun eğmedi

Kaf dağının ardındakine 

Gözümsün geçen zamanda

Şirin misili

Ağulum da olsan hayallerime 

Doğ...

Ulaşamadım zamanın en ritmik yerine

Meçhule açılan bir kapıdan,

Üstüme çekilmişti çoktan kara kaplı defterin 

Dize dize yazılan tüm mısraları 

Yalnız kal...

Gözleri tül ardında

Beyhude bir anlam gibi 

Çocuklar ile oynar saklambacını ,

Büyümeden koşarlardı dünyanın 

Tek yol arkadaşına.

Birlikte örmüştük rafla...

Bak rüzgarlara

Kara kışın ardından gelen baharda

Bul çocuksu duygularımı

Peki gözlerin miydi bahçemi

Yeşile boyayan

Yoksa açmaz denilen çiçekler mi ?

Bilemem , anlayamam neler geçtiğini

Onca zaman kırıntıları arasında 

Sadece çocukluk bahçelerine açılan kapıdan

Bir el uzanır gökyüzünün en ücra köşelerin...

Şimdi, tam şu anda

Arasan ya da uzunca bir mektup yazmış olsan

Zamanın en kozmik yerinde 

Bugün, yarın veya geçmiş 

Olmasa sadece bir tebessüm 

Aydınlat...

Hayattan aldığım ödünç gecelerin

Zamanın geçmişinde 

Yalnız kalmış sokak lambası gibi

Yaşlanmış kök salmış bir kavak ağacının

Duyulmayan sesiyle

Duruyor...