bütün dünyaya
bu taştan toprak
içinde nazar gözü ağlayan
köpükten betonlara
insan bu zaman bu kargaşadan
baygın gözlerden akan kandan
bayık duran kirpiklerinden düşen yaştan
bir çocuk gülümser
burnundan yuvarlanan kiriyle
kıpır kıpır oynayan gözünün bebeğiyle
camdan ovalar dağlar geçer
yemyeşil yemyeşil
insanı insan dağlar
insan dağdır insan topraktır
insan ölür insan yaşar
insan insanı bu karmaşaya hiç sormadan
fikir almadan sokar
bebekken melekler tepende
büyüdüm lafı ağzından acıyla fısıldanınca
şeytanlar bak kör ucunda
insan insanın dağıdır
dağlar ovalar insan oluverir
şaşar kalırsın
karmaşa senin bayık bakan kirpiklerine vurunca
dağlanır
kiri avucundan akan çocuğum gülümseyince
dağ kalırsın
bütün dünyaya.
insan. dağdır bayırdır.
bazen hırpalanır bazen yeşil yeşil
yemyeşil
