merve

bütün dünyaya

bu taştan toprak

içinde nazar gözü ağlayan

köpükten betonlara

insan bu zaman bu kargaşadan

baygın gözlerden akan kandan

bayık duran kirp...

benim daha kemiklerim küçücük el kadardı babam beni duvardan duvara attı. annem saçlarımdan asardı çamaşırlığa boyum yetişmezdi. küçüktü benim kemiklerim bab...

içimde tabiat bildiğim, doğa ana saydığım o bahar bahçem. içinde çocukluğu koşturan, her yağmur yağdığında kahkahalar atarak altında zıplayan, belki o gölges...

dört duvarın ev olmadığını bir geceyle gündüzün seviştiği vakit balkondan küçük ve sessiz şehiri izlerken anladım. dört duvar değil de iki kol ev olurmuş ins...

Hayatımda hiç bu kadar ağladığımı hatırlamıyorum Nazlı. Hem içten hem dıştan. sanki iki tarafın da vanasını açık unutmuşum gibi. 

Gözlerimi görsen baygınlık...