hıncımın en yüksek

en arşa çıktığı noktada

beliriverir çığlıklarım

bağlarım onları bir ağaca

ansızın gelip konan

bir kuş kadar habersizdim

acılarıma bir çaput bağlayan

insanoğlu kadar

görmedim ben acı veren.

#

buladım

çamura hüzünlerimi

şimdi anlayamazlar

gözlerimdeki acıları

sanki

dikiş attılar sevinçlerime

kanata kanata

sökmek

ağlaya ağlaya

gülmek istiyorum aynaya

gözlerimdeki geçmişi

kalbimle kapatmak

ağlamaklı bedenimi

yıldızlara teslim etmek istiyorum.

#

istiyorum

siyaha benzeyen taşlarımı

maviyle boğmak

sırtımdaki kırmızılıkları

yağmura serpmek

gözlerimdeki morlukları

sabaha çıkartmak.

#

Tazelenmiş sevgime

bayatlamış bir kalp

istemiyorum...