Elif Nida Bozdağ

Parmak uçlarında atan nabız kadar nefesim

Dipsiz bir kuyu misali ulaşamadığın

Gece sessizliği kendine örtü bellemişken

Bir şev karanlığında süzül zihnime
...

Bir hiçim belki kaleminde

Oysa her gün yazıya döktüğün mürekkebim.

Kalemin ucunda atan kalbin olmalı

Yoksa başkası yazamaz beni, senin gibi

Sönmüş gözler...

Kelimeleri cümleye dökemediğim zamanlar var.

O zamanlar bir şey hissetmek istemiyorum. Ama içimde bir his beni boğuyor. Sanki denizin dibine batmış, yüzeye ...

Yaşanmışlıklarım var benim; herkesin biraz yaşadığı, herkesin biraz yalnız kaldığı ve aslında her zaman yalnız kalacakları gibi.

Ruhumu gerçekle yapaylığın...