Güneş

pek bir şey kalmadı geriye 

aynada solgun bir yüz 

üç beş sigara izmariti, 

tütünü yeşil.

bir daha giyilmeyecek üzere yemin edilmiş bi kaç kıyafet,

paça...

bu gece tanrıya beni yanına alması için yalvardım. 

ses yok, nerede tanrı? uyuya mı kaldı yoksa kulaklarını mı kapadı bana? 

tanrım nerdesin?

gözlerimi aç...

Cenaze taşımak gibi ölü bir ruh taşıyorum içimde binlerce ölü ruh

tanıdık yüzler, tanıdık hoş sohbetler 

Yarım bir varlıkla gülümsüyorum hepsine biri hariç...

bilseydin, 

bilseydin senden başka kimsem olmadığını 

gitmezdin, 

kalırdın.

bilseydin örttüğümü geceleri üstünü 

ayazın ortasında kapı dışarı etmezdin 
...

Acının tarifesiydi şiir 

git başımdan diyebilecek kadar çok sevdiğinde ayseli,

şair olabilmişti Attila

acı çekmek daima yeni şeyler doğururdu 

sancılı bi...

yıllarca konuşulmaya devam ettin sofralarımızda

şaraplar kalkarken senin adına kalktı 

senin adına içildi 

boşluğun büyük bir varlık oluşturmuştu aramızda...

sen gittin 

eşikte sararmış yüzün kaldı 

gözlerin kaldı ıslak ıslak 

yetişsem, kokun buradaydı 

döndüğümde soğuktu yatağın 

başkasına uyuduğun,

başkası...

aynada görmekten aynı solgun yüzü 

kusuyorum kırmızı, mavi ve siyah 

tenim doğuştan mı solgundu?

bilmiyordum 

hatırlamıyordu annem 

ve ben babamdan çald...

ölüm gelip kapıma dayanana dek küçük bir kız çocuğuydum ben

Azrail iyi bilir

o gün o evden bir cenaze bir çocukluk kalktı 

sonraları çok uğraştım kaybetti...

adımlarım yavaşlıyor sevgilim 

sırtım doğuştan kambur 

git diyorsun bacaklarım acıdan uyuşmuş

bu acı olmasaydı gitmez miydim diyorum 

sen git diyorsun 

...