Mehmet Ümit Kılınç

Şiiri hafife almıştı bir beden.

Acısını yine biz çektik.

Bilir misin?

Son nefesimi alırken yastığımın

kokusunda.

Biliyordum.

Kısır döngülerimin alnında...

Dündeki ben önceki aram lazımdır.

Gitgide kısalan gülüşlerin alıştığı evredeyim.

Kalkan sorular değerliydi zamanında.

Şimdi ise bulunması zor bir sevginin...

Şakağıma dayanmış,

bir bütün olmuş tutkulu kusurlarım.

Kurur dururdu rüzgarlardaki renkli tutkularım.

Ve bu bellediklerim, gelip gitmelere tapar.

Bir şuursuz sessizlik suçlanacak zamanda.

Koşarken yok olmak yürüdüğünü anlamayınca başlar.

Sultanların suratlarıdır ancak katipler.

Bir tufanda bulunan k...

Vakti tamamdı, gülüşlerin varacağı yerlerde oturulup suçların turşusu vurulurdu.

Saatler tapılacak derecede ilahiydi.

Bozulmaz düzensizlik vardı alışılmışl...

Dolunay olmasına ramak kalmış günün gecesindeyim.

Evler anadan üryan yalpalamış ay ışığıyla giyiniyor.

İnsanoğlunun yapay ışıklarıyla çarpışıyor.

Ve kime ...

Birdenbire çıkar kişiliksiz pes dedirtmeleri.

Silinip durur akıllarından, az önceki söylediği dil kemiksizliği.

Yalan rivayetlerinden dinsizliğini imrendir...

Deniz dolmuş bugün;

kaybolduklarım solduklarımve pisliklerim var yanımda.

Tuzu kurutuyorum

gözyaşlarımla.

Kabuk bağlamış yaram

kayaları kanatıyor.

Deni...

Saksılarda ölüm tohumlarının kanlı filizleri.

Kuraklıktan kan revana boğulan uykulardan sesleniş dilim.

Bir ıslık sesi dolmuşçuların uzun çoraplı kundurala...

Korkarım bulduğumdan sorunsuz yaşadığımı.

Sakat kalır çok anlatınca satırlarım.

Sesleniş, uzak kalmış insan sesine değdiğinde çıkan ıslak buluta.

Bu kuytu...