Eda

Bu buhran beni ben yapan

Sonsuzlukta bir boşluktan

İs kokusu çalınır hissiz sokaklardan

Ankara beni hapsetmiş çoktan

Dokundukça başka hayatlara

Binbir parça dökülür ruhumdan

Kalanlarsa zifiri karanlık bir odada

Buz keser kalbimi içeri baktıkça

Küçüklüğüm korkar benden ş...

Mutsuzluk mesken etmiş bu bedeni

Sandım ki aşk kurtarır bu illeti

Meğerse küflenmiş ruhumun dibi

Kesip atmak gerekir bu kalbi

Bakışlarımda mütemadiyen bi...

Ne kışım yaza varır
Ne renksiz duvarlarım yine sana boyanır

Hani derlerdi ya hep dertler

Paylaştıkça azalır derinden

Benimkiler neden artıp durdu berinden

Bir parça koptu sanki derimden

Her bir yıkılmada

İçime kapanırım burukça

Güzel bir çiçek sanıp da koparırlar kolayca

Olurdu benden bir mimoza çiçegi olsa olsa

Halbuki ben bir harabeyim...

Gözlerimden hüzün dökülür sürekli

Sonbahar yaprakları misali

Mutluluk rüzgarları var mı sahi

Gelip savursun beni ebedi

Sonsuz yalnızlığımda
Bir tek sen varsın bugün

Baştan yarat ellerimi baştan yarat gözlerimi
Baştan yaz şu kaderimi
Tanrı'm beni̇ baştan yarat
Gülmeyecek bu yüzüm
Neden verdin bana, ya Rab?
Ya birazcı...

İzledim akıp giden hayatımı

Uzaktan sanki ben değilmişim

Kendimi bulduğumu sanırım

Defalarca kaybederken

Ne vakit ben ben olurum hakikaten

Yitirir gider...