Sevim Kaftancıoğlu

aşk diyorum

bir sürgün başımda

sonra kalkıyorken gemiler

nasıl bir günahtır dönüp kendime

gelmek

geceydi

epey koyuydu gölgen

ne zaman sevsem içimde un...

iki cümle arasında

konuşuyor sustuklarımız

o köşe 

biz olmadan da köşe

anason kokusuyum bugün

ve rakı kadehi

gittiğin cumartesi gibi

sarhoşuz biraz

v...

seni seviyorum 

ve kendimi özledim

asılı çamaşırlar arasında

telaşlarımın başını okşadım 

cevapsız aramalara sırtım dönük

telefonu kaç kez evde bıraktım...

düzenli olarak unutuyorum adını

ve yürürlükten kalkıyor alfabe

kırmızıya yeni bir lakap takıyorum

ve aramız açılıyor pazar’la

ütüsüz perdelere sarılıp ağ...

bir çağrıyı bekler gibi

kendi duvarını yıktın üstüme

sarih ve sakin

beklediğim sokakta

terk ettim beni kendime

adını unuttuğum

urgan gibi 

yokluğu sır...

geçmiş zaman olur ya

kırık camın altında dua ettim

kanamasın diye 

bir yaraya adını verdim

geçtiğimiz altı yıl

çocukluğumun saçını kestim

derdimi anlat...

ne zaman kalbin kırığından söz açsam laf dönüp dolaşıp geliyor sana. geçtiğimiz ayların hangisini daha fazla sevmesem bilemiyorum. içimde bir yazma dürtüsü d...

saat on

ve adın duvar

bir cümlenin sonu

kursakta kalan 

istersen 

hiç gelme

senin alfabende

umut 

tükenen bir kelime.